'Soms moet je gewoon springen'
Debbie van Studio 5 Haar en Aandacht in Huissen.
Vandaag zetten we Da Vinci klant Debbie in the spotlight. Ze heeft 17 jaar een eigen salon met personeel gehad die ze in 2022 verkocht heeft. Een jaar later is ze weer voor zichzelf gestart aan huis. Hoe heeft ze het traject van begin tot eind ervaren? En welke stappen heeft ze daarvoor moeten zetten? Je kan haar verhaal in deze blog lezen óf de podcast van Lidwien van Da Vinci en Debbie luisteren.
Het verhaal van Debbie?
Debbie werkte als leidinggevende in de salon en heeft die in 2005 overgenomen van haar werkgevers. Ze dacht: ik doe toch alles al zelf, waarom dan niet kopen? Maar dat was een beetje naïef, geeft ze zelf aan. Er komt toch meer bij kijken. Vooral dat ze 1 jaar na de overname haar salon opnieuw moest verbouwen was pittig. Ze geeft aan dat het winkelcentrum waar ze in zat compleet verbouwd werd. Zij moest er ook uit en daarom moest ze haar hele salon opnieuw opbouwen. Ze is wel teruggekomen in hetzelfde winkelcentrum maar op een andere plek. In die tijd, zegt Debbie, was ze vaste klant bij de banken.
Een paar jaar later, in 2008, heeft ze haar man leren kennen. Die is heel goed onderlegd met cijfers geeft ze aan en vanaf dat moment ging het met de salon ook beter omdat hij haar hielp. Na het vertrek in 2010 uit de franchiseformule waarin ze zat is ze als een trein gegaan met de salon. Toen ging het echt heel goed.
Wanneer kwam dan het moment dat je dacht: nu wil ik wat anders?
Debbie: eigenlijk is het door corona gekomen dat ik dit mentaal niet meer wilde. Ze zegt, die tijd was echt niet leuk met personeel. Er waren 2 kampen: wel of niet vaccineren. En dat je als ondernemer op moet draaien voor de keuzes van anderen. Ze geeft aan, dat heeft er bij mij mentaal enorm ingehakt. Het werken voelde niet meer leuk en dus kwam er een moment dat ik dacht: ik word hier niet gelukkig van, dit wil ik niet meer. Ik wil niet meer de verantwoording hebben over zo'n grote zaak. Ik wil dat voor mijzelf, mijn gezin en mijn thuis hebben.
Toen was corona voorbij en is ze gaan praten met haar vertegenwoordiger. Debbie heeft gekscherend ook tegen hem gezegd: 'misschien verkoop ik de salon wel'. Toevallig was die vertegenwoordiger ook nog een goede connectie want hij heeft wat balletjes opgegooid en er kwamen toen ook echt geïnteresseerden. Daaruit kwam een telefoonnummer waarmee Debbie gebeld heeft en er was een klik. En toen is alles ineens heel snel gegaan. Ze geeft ook aan: zit je met twijfels, ga vooral met iemand van buiten je kring/gezin praten. Die is veel objectiever en dan kan je ook voor jezelf conclusies trekken.
Hoe snel is het traject verlopen van contact met verkoper tot sleuteloverdracht?
In december hadden ze een afspraak gehad maar daarna moest de salon helaas weer dicht in de laatste coronaperiode. In die periode is het even stil gebleven van beide kanten. Toen de salon weer open mocht heeft Debbie de potentiële kopers gebeld met de vraag, hoe staat de vlag er wat jullie betreft bij? Bij mij nog hetzelfde. Daarna is het eigenlijk heel snel gegaan. Ze hebben zelf de waardebepaling gedaan, wat is er qua inventaris, hoe ziet het interieur er nu uit. Maar een grote spil, Debbie zelf, zou uitvallen dus daardoor zakte de waarde enorm. Het was wel minder dan ze had gehoopt. Ze hebben van beide kanten richtlijnen opgesteld, zoals een concurrentiebeding van een jaar. Toen hebben ze contracten gemaakt en 1 mei is de sleuteloverdracht geweest. Het tekenen en het terugsturen van het contract duurde bij Debbie wel 3 dagen. Ze zegt: als ik dit nu opstuur is het definitief en kan ik niet meer terug. Ze is toen naar de salon gegaan en in haar eentje in de salon gaan zitten. Is dit het waard? Geef ik dit allemaal op? Maar ja, ze is toch gaan springen.
En toen was de salon verkocht, hoe voelde je je?
Het was echt een rouwproces, vertelt Debbie. Je hebt zoveel jaren je passie erin gelegd en dat is dan ineens weg.
Toen het nieuws dat de salon verkocht was.
Het voelde echt alsof ik mijn klanten in de steek ging laten. Je hebt zo'n band met ze opgebouwd. Er zijn klanten zelfs huilend in haar armen gevallen. Ze heeft toen zoveel kaarten, cadeaus en lieve woorden gekregen dat ze nu realiseerde: de klanten komen voor jou naar die plek en niet naar de salon. Het maakt dan echt niet uit dat je gouden spiegels hebt, ze komen echt voor jou.
Wat ben je na de verkoop van je salon gaan doen?
Debbie vertelt dat ze nog 3 maanden lang 1 dag heeft meegewerkt in de salon, omdat een medewerker niet zonder Debbie wilde werken en dus na de verkoop van de salon is gestopt. Omdat er in die tijd ook personeelstekort was heeft Debbie de handen nog uit de mouwen gestoken en ze geholpen. Maar na 3 maanden zei ze: mij niet meer bellen. Het voelde zo gek om weer te knippen in de salon die niet meer van jou is. Ze doen toch dingen anders en dat werkt dan gewoon niet lekker. Toen ben ik veel gaan wandelen. Ik heb wat gesprekken gehad met bedrijven binnen de kappersbranche, heb training gegeven voor Schwarzkopf, wat erg leuk was. Maar toen begonnen toch de handen weer te jeuken. Ik miste het toch weer om met de handen in het haar te staan. Maar ik had natuurlijk nog een concurrentiebeding. Ik ben toen gaan bedenken: wat lijkt me leuk om te doen als ik uit alles kan kiezen? Ze is toen bij de Douglas gaan werken. Ze geeft aan: dat was veel leuker dan ik dacht. En ik heb er ook enorm veel geleerd, vooral over targets zetten. Het vuurtje begon weer te branden, handen in het haar en eigen tijden weer indelen. En dus is ze thuis haar salon gestart. Waarom nu thuis? Ze wilde meer tijd met haar kind doorbrengen en meer moeder zijn, meer haar eigen tijden bepalen. Dus is ze gestart met de salon. Debbie geeft aan: ik heb geen moment spijt gehad van deze beslissing.
Zou je er nog eens een collega bij willen?
'Voor nu niet, het bevalt me wel lekker zo. Alles wat ik bespreek met de klant blijft binnen deze 4 muren en niemand hoort het'. Maar geeft Debbie aan: je weet nooit wat de toekomst brengt.
En hoe gebruik je de targets nu voor jezelf?
Je gaf aan dat je bij de Douglas veel hebt geleerd over targets zetten. Debbie vertelt dat het klopt. Ze geeft aan dat ze daardoor zichzelf ook een doel stelt: bijvoorbeeld 2 producten per dag verkopen. Als dat lukt dan mag ze een paar schoenen kopen. Het gaat erom, zegt Debbie, dat je weet wat je omzet zodat je ook weet wat je wel en niet kunt kopen. Dat heb ik altijd al wel gedaan, de cijfers goed bijgehouden (via het Da Vinci systeem) zodat je weet waar je aan toe bent. Mezelf uitdagen werkt lekkerder, vertelt ze.
Heb je nog tips voor iemand die twijfelt om de salon te verkopen?
Ga eens praten met iemand van buiten je gezin of werkomgeving, geeft Debbie aan. Echt iemand die objectief met je kan praten over de voor- en nadelen en over jouw wensen. Dat kan een heel fijn inzicht geven in de situatie. Even alles van buitenaf te kunnen bekijken. Of als het kan en lukt: stap even 1 of 2 weken uit de salon om tot jezelf te komen.
Zit jij ook nog met vragen?
Heb jij als lezer of luisteraar van de podcast nog vragen over het verkopen van je salon? Debbie beantwoordt met alle liefde je vragen.
